Zabawa
Oscary 2022: Najlepsze nominacje do filmów krótkometrażowych na żywo, ranking
Trwający tylko jeden amerykański film, krótkie filmy aktorskie prezentują szeroką gamę stylów i motywów.
Chociaż rzadko otrzymują zaszczyty, na jakie zasługują, Oscary to jedyna pora roku, w której większość amerykańskich widzów spotyka się z filmami krótkometrażowymi. Ponieważ w innych krajach dostępne są większe fundusze rządowe na sztukę, film krótkometrażowy jest przedsięwzięciem bardziej szanowanym na całym świecie, postrzeganym jako samodzielna forma sztuki, a nie tylko jako odskocznia do produkcji filmu fabularnego. Mając to na uwadze, nie dziwi fakt, że tylko jeden z pięciu nominowanych do Oscara za najlepszy film krótkometrażowy na żywo pochodzi od amerykańskiego filmowca.
Choć nominowani tematycznie nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego, każdy film ukazuje określone okno ludzkiego cierpienia, od osobistego żalu po długotrwałą dyskryminację. Jak w przypadku większości fascynujących historii, w centrum uwagi znajduje się odnalezienie związku, przynależności i pogodzenia się z okrucieństwem świata.
Filmy w tej sekcji, od futurystycznej satyry po ostre wiejskie dramaty, oferują spektrum stylów filmowych tak szerokie, jak ich perspektywa. W „Please Hold” mężczyzna próbuje poruszać się po w pełni zautomatyzowanym systemie więziennym po niesłusznym aresztowaniu. W „On My Mind” nieszczęsny niedoszły wdowiec ma obsesję na punkcie nagrania piosenki karaoke dla swojej żony. W pięknie nakręconym Alu Kachuu ambitna młoda dziewczyna zostaje porwana do przymusowego małżeństwa. Długie pożegnanie to koszmar adrenaliny o deportacji i czystce etnicznej. A Sukienka to trudny portret życia małej osoby pracującej jako gosposia w motelu na polskiej wsi. Oto ranking wszystkich pięciu kandydatów.
5. „Długie pożegnanie”
„Długie pożegnanie”
Krótkie filmy
Chociaż producent i gwiazda Riz Ahmed oraz reżyser Aneil Karia celowo oddzielili ten krótki film od hiphopowego albumu o tej samej nazwie, The Long Goodbye przypomina bardziej konceptualny teledysk niż krótki narrację. W tym napiętym, 12-minutowym filmie o najgorszym koszmarze Brytyjczyka, Pakistańczyka, prosta scena domowa kręci się błyskawicznie, gdy uzbrojeni strażnicy napadają na dom rodzinny, aresztując wszystkich i gorzej.
Film ponownie gwałtownie zmienia ton i kończy się, gdy Ahmed dostarcza do kamery emocjonalnego rapu jako monologu. Muzyka z albumu Ahmeda z 2020 roku, w tym zamykający monolog, nadaje pulsujący rytm smaganej akcji. Widmo ksenofobii w Wielkiej Brytanii i świecie zachodnim jest bardzo jasne, ale przy bardzo niewielkim rozwoju postaci lub fabuły, nigdzie nie można znaleźć ludzkości potrzebnej do naprawdę zapakowania emocjonalnego ciosu.
4. „Proszę czekać”
„Proszę czekać”
Krótkie filmy
Ta satyra science fiction, napisana i wyreżyserowana przez KD Dávilę, jest podobna do zeszłorocznego zwycięskiego filmu Dwóch nieznajomych Travona Freea. Obie komedie czarne jak smoła, ten film ujrzał młodego czarnego mężczyznę przeżywającego dzień swojej śmierci z rąk białego gliniarza w koszmarnym, inspirowanym „Dzień świstaka” przesunięciu czasu. „Please Hold” łączy okropności stanu inwigilacji z uszkodzonym systemem sprawiedliwości, aby stworzyć nie tak odległą przyszłość całkowicie kontrolowaną przez sztuczną inteligencję. Choć mogą nie brzmieć zbyt śmiesznie, oba filmy potrafią znaleźć wesołość w szaleństwie.
W filmie występuje Erick Lopez jako Latynos z klasy robotniczej, który zostaje aresztowany przez gliniarza z dronów bez wyjaśnienia i wtrącony do sprywatyzowanej automatycznej celi więziennej. Zmagając się z robotycznym ekranem dotykowym, który jest jego jedynym kontaktem ze światem zewnętrznym, toruje sobie drogę przez labirynt epoki technicznej w stylu Kafki. Pomimo słabo zawoalowanej alegorii podkreślającej nasz bardzo zepsuty wymiar sprawiedliwości, film odnajduje łatwość w swoim futurystycznym założeniu, kiedy na przykład musi gorączkowo szydełkować dziecięce czapeczki, aby uzyskać pieniądze na telefon lub próbować porozmawiać z niczego niepodejrzewającym obrońcą publicznym, który wygląda jak Microsoft Word Clippy. Niestety struktura jest zbyt efekciarska, aby stworzyć gryzącą satyrę z prawdziwymi zębami.
3. „Ala Kachuu” („Weź i biegnij”)
„Ala Kachuu”
Krótkie filmy
W tym tragicznym dramacie nakręconym w Kirgistanie piękne krajobrazy i żywe kolory nabierają groźnego odcienia, nazwanego na cześć praktykowanej do dziś formy porwania panny młodej. Zalana słońcem grafika stanowi olśniewający kontrast z groźną akcją, grając elegancko w obliczu narastającej okropności sytuacji. Film rozpoczyna się porywającą rolą Aliny Turdumamatovej jako Sezim, ambitnej młodej kobiety, która ma nadzieję na studia w wielkim mieście Biszkek, stolicy Kirgistanu. Ucieka z domu, by zamieszkać u koleżanki, która zabierze ją w XXI wiek. Gdy mury zaczynają się zamykać, a zaangażowanie jej rodziny zaczyna świtać, Sezim musi się przekonać, że w kwestii wolności może polegać tylko na sobie.
Najdłuższy wpis, Ala Kachuu, w ciągu 40 minut, zawiera wiele postaci i historii, być może zbyt wiele. Są tam matka, siostra i ojciec Sezima oraz jej mąż, teściowa i babcia. Jest też jej koleżanka z miasta i jej matka, której własny mały dramat gra w tle jako ostrzeżenie przed przyszłością Sezima, gdy zawiedzie swoją rodzinę. Historia Sezim jest zabawna i ambitna, i mogłaby z łatwością ewoluować przy większym skupieniu się na jej wewnętrznej podróży. Film wydaje się, że chciał być pełnometrażowym filmem, a zamiast tego wcisnął trzyaktowy dramat i historię o dojrzewaniu w krótkim filmie.
2. „Suknia”
„Sukienka”
Krótkie filmy
Ten mroczny dramat, emanujący surowym naturalizmem filmu Seana Bakera, w przekonujący sposób przedstawia życie młodej kobiety z karłowatością. Podstawą filmu są dwie hipnotyzujące kreacje zadowolonej z siebie bohaterki Julii (Anna Dieduszycka) i jej twardej, starszej koleżanki Renaty (Dorota Pomykala). Obie kobiety pracują jako pokojówki w przydrożnym motelu w małym polskim miasteczku na granicy z Ukrainą. Julia, czasem pieszczotliwie nazywana Julka, spędza wolny czas paląc jak komin i grając na automatach w miejscowym pubie. Kiedy przystojny nieznajomy rzuca jej spojrzeniem, rozpala jej nie tak ukryte pragnienia seksualne, a ona ośmiela się mieć nadzieję na romans.
Premiera dla nominowanej do Oscara filmu, w którym Julia masturbuje się, leży nago w niepościelonym łóżku i cieszy się swoją seksualnością. To boleśnie humanizujące okno w jej życiu, które dodatkowo utrudniała dyskryminacja i nękanie, z jakim spotyka się na co dzień. Okrutna, ale sprytna sztuczka prowadzi do szokująco otrzeźwiającego zakończenia, emocjonalnego ciosu w brzuch, który wydaje się przedkładać rzeczywistość od fantazji.
1. „W mojej głowie”
„W mojej głowie”
Krótkie filmy
Delikatny czarodziej Martina Strange’a Hansena On My Mind to emocjonalny dramat z domieszką komedii, opowiadający o wyjątkowej misji nieszczęśliwego, zrozpaczonego mężczyzny (Rasmus Hammerich), by zaśpiewać karaoke dla swojej umierającej żony. Rano lekarze planują usunąć ją z aparatury podtrzymującej życie, wpada do lokalnego pubu, gdzie spotyka uroczą barmankę Louise (Camilla Bendix) i jej niesfornego szefa, Prebena (Ole Boisen). Następuje odrobina farsy, gdy dorodna barmanka, zdesperowana, by pożyczyć brodatemu nieznajomemu ramię, bierze na siebie jej okrutnie obojętną właścicielkę baru. Pogrążony w żalu Henrik potyka się jak bezdomny szczeniak schwytany między dwie przeciwne siły, zabawnie wahając się między upartością a bełkotem.
Jego przerwane wykonanie „Always on My Mind” Williego Nelsona to doskonałe połączenie poruszającego muzycznego interludium i komediowej ulgi. Może nie jest najlepszym piosenkarzem, ale jego serce jest we właściwym miejscu. Humor potęgują kontrastujące reakcje sentymentalnej Louise i nieporuszonego Prebena, reprezentujących diametralnie przeciwstawne tematy filmu. W ciągu zaledwie 16 minut On My Mind tworzy bogactwo interesujących relacji, które stanowią wzruszającą odę do uniwersalnego doświadczenia żalu.
Typowy awanturnik. Zły odkrywca. Przyjazny myśliciel. Introwertyk.
