Amerykański reżyser Travis Preston wspomina swoją karierę i wpływ polskiego teatru na jego pracę w CalArts

Travis Preston od wielu lat mówi, że jest najpierw reżyserem, a potem pedagogiem. Znany ze swojego nowoczesnego stylu reżyserskiego i polskich wpływów teatralnych Travis Preston jest powszechnie uznawany za jednego z największych współczesnych reżyserów tamtych czasów. Dzięki licznym nagrodom i wkładowi w sztukę Travis Preston od dawna postrzegał swój sukces jako pedagoga jako zależny od jego pracy jako artysty. Na długo zanim Travis Preston został dyrektorem artystycznym CalArts Center for New Performance i dziekanem CalArts School of Theatre, uczył w różnych międzynarodowych szkołach, w tym w Yale School of Drama, Columbia School of the Arts, New York University i National Theatre. School of Denmark, Indiana University, Hong Kong Academy of Performing Arts i Harvard University. Dziś Travis Preston przypisuje swojemu doświadczeniu teatralnemu, zwłaszcza wczesnej pracy w polskim teatrze, duży wpływ na jego twórczość reżyserską i nauczanie.

Edukacja teatralna Travisa Prestona

Robiąc doktorat z psychologii na Uniwersytecie Indiana, Travis Preston zdecydował się porzucić program doktorancki i realizować swoje życiowe marzenie o zostaniu reżyserem. W 1975 roku Travis Preston złożył podanie do Yale School of Drama, gdzie otrzymał tytuł magistra reżyserii. W Yale School of Drama Preston po raz pierwszy zetknął się z polskim teatrem dzięki pracy ze znanym polskim reżyserem filmowym i teatralnym Andrzejem Wandą. Przez ostatnie kilka lat Travis Preston obwiniał to spotkanie i swoją pracę przy realizacji Białego małżeństwa Andrzeja Wajdy za ukształtowanie jego przyszłej kariery i stylu reżyserskiego. Wkrótce po ukończeniu studiów Preston wyjechał do Wrocławia, gdzie kontynuował polonistyczne studia teatralne pod kierunkiem Jerzego Grotowskiego i Ludwiga Flaszena w Teatrze Laboratorium. W tym czasie Travis Preston zakochał się w polskim teatralnym stylu aktów fizycznych i podoficerskich. Preston połączył swoje wpływy polskie z mocno współczesnym stylem po studiach z Grotowski on the Mountain Project, wysoce eksperymentalnym projektem w polskim lesie. W 1980 Travis Preston zadebiutował jako reżyser we Wrocławskim Teatrze Współczesnym przedstawieniem Prometeusza związanego Ajschylosa.

Wczesna praca

Po odejściu Travisa Preston z Teatru Laboratory w 1980 roku rozpoczął współpracę z legendą teatru Robertem Brusteinem, najbardziej znaną z pracy jako producentka, dramaturg, pedagog i krytyk teatralny oraz z założenia American Repertory Theatre na Harvardzie. W American Repertory Theatre na Harvardzie Travis Preston rozwinął swój wyjątkowy styl reżyserski i przez następne dziesięć lat reżyserował klasyki, takie jak The Ghost Sonata, Morning Become Electra i The Seagull, a także prace norweskiego dramaturga Henrika Ibsena. Od czasu wyreżyserowania American Repertory Theatre Travis Preston eksplorował swój spektakularny styl wizualny w kilku produkcjach, w tym w uznanym przez krytyków Prometheus Bound at the Getty Villa oraz w przedstawieniach teatralnych Brewsie and Willie. Jednym z najbardziej znanych dzieł Travisa Prestona była jego przełomowa produkcja King Lear, która otworzyła CalArts Center for New Performance w 2002 roku. Nowoczesna produkcja tragedii szekspirowskiej Travisa Prestona rzuciła wyzwanie tradycyjnym interpretacjom, wykorzystując całkowicie kobiecą obsadę, która wykorzystała niekonwencjonalną technologię i inscenizację, a także wizualne instalacje wiszącego wraku samochodu. Spektakl był nominowany do pięciu nagród LA Ovation Awards i trzech nagród NAACP Theatre Awards i był prezentowany na Frictions Festival w Dijon, międzynarodowym festiwalu teatralnym Theatre Dijon Bourgogne.

Teatr polski

Polski Teatr Narodowy od dawna zajmuje szczególne miejsce w historii teatru europejskiego. Od przedstawień wczesnych ceremonii religijnych po zagraniczne sztuki krążące w średniowieczu, polski teatr od dawna postrzegany jest jako odkrywczy i od XVIII wieku wydał wielu pionierów tej formy sztuki. Jednym z wielkich pionierów polskiego teatru był Wojciech Bogusławski, uważany za ojca polskiego teatru. Bogusławski był polskim aktorem, reżyserem i dramaturgiem znanym w całym polskim Oświeceniu z pracy jako reżyser Teatru Narodowego w Warszawie. Chociaż rozwój polskiego teatru został zatrzymany w okresie rozbiorów w latach 1772-1918, wielu romantycznych dramaturgów kraju, takich jak Mickiewicz i Słowacki, nadal pisało w tym okresie, chociaż ich sztuki nie powstały za ich życia. Od początku lat 20. do 1945 Juliusz Osterwa w Warszawie i Leon Schiller we Lwowie zapoczątkowali polską tradycję teatru eksperymentalnego. W 1956 roku posocjalistyczny realizm, polska awangarda stawała się coraz bardziej popularna, a teatr absurdu był eksplorowany w całej Polsce. Jednak to Jerzy Grotowski zwrócił międzynarodową uwagę na polski teatr lat 60., badając niewerbalne aspekty teatru.

CalArts

W 2000 roku Travis Preston dołączył do wydziału California Institute of the Arts i założył CalArts Center for New Performance. CalArts Center of New Performance, znane również jako CNP, służy teraz jako oddział produkcyjny Kalifornijskiego Instytutu Sztuki i środowisko dla studentów do tworzenia i rozwijania oryginalnych projektów teatralnych, tanecznych, medialnych, muzycznych i innych interdyscyplinarnych projektów. CNP, pierwotnie znane jako Centrum Nowego Teatru CalArts, jest znane ze swojego wpływu na krajowe i międzynarodowe przedstawienia, a obecnie jest integralną częścią alternatywnej społeczności teatralnej. Podczas pracy w CalArts Travis Preston podkreślił znaczenie niewerbalnego aktorstwa i teatru wizualnego oraz wykorzystał wiele różnych aspektów polskiego teatru w CalArts Center for New Performance Productions. Pracując z Jerzym Grotowskim Travis Preston poznał znaczenie teatru eksperymentalnego i ma nadzieję, że przekaże go swoim uczniom. Odkrycie nowatorskich dzieł i rozwój niezbadanych koncepcji napędza rozwój inscenizacji i umożliwia artystom odkrywanie nowych prawd w obrębie formy sztuki i otaczającej ją kultury.