Umowa UE-Chiny: krótka sprzedaż UE, odwrócenie w przyszłości

Jeśli polityczne przywództwo Unii Europejskiej (UE) nadal ma cel polityczny, zignoruje strategiczny własny cel swoich biurokratów. Podstawowa umowa inwestycyjna – Kompleksowa umowa inwestycyjna (CAI) – podpisany przez Komisję Europejską (KE) i Chiny to wyprzedaż europejskich podstawowych wartości. Rozegrał się w rękach Chin, nie szukając niczego poza zapewnieniami; nie miały one znaczenia w przeszłości i będą wolne w przyszłości. Pokazuje naiwność KE, organu odpowiedzialnego za proponowanie nowych ustaw i wdrażanie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady UE, w stosunkach międzynarodowych tych, których jedyną skórą są niewybrane przez nich stanowiska. udało się walczyć. Chór „wygrany-wygrany” jest taki, że Chiny wygrywają dwukrotnie – podobnie jak ich osiągnięcia podczas negocjacji WTO, Chiny się nie zmienią; Zamiast tego będzie stosować przepisy prawa, zgodnie z którymi reszta demokratycznego świata działa na rzecz tłumienia i dławienia swoich europejskich partnerów.

Biurokracja UE przestrzega chińskich zasad i tańczy do chińskiej muzyki. Użycie w ogłoszeniu słowa „wartości” dewaluuje ten termin. Przesuwa się po Komunistycznej Partii Chin (KPCh) Naruszenia praw człowieka w Chinach, konsekwentne praworządność w handlu międzynarodowym, zastraszanie sojuszników Australia i Norwegiai agresja terytorialna przeciwko demokracjom Indie i o morze Południowochińskie. Ignoruje fakt, że chociaż umowa pomoże przenieść inicjatywę Pasa i Drogi prezydenta Chin Xi Jinpinga do UE po stronie fizycznej, pozwoli również Huawei na wprowadzenie tam telekomunikacji 5G i najcenniejszych Cóż, obywatele XXI wieku, aby przekazać dane KPCh. Co gorsza, w tej umowie nawet nie wspomniano, nie mówiąc już o chińskim prawie wywiadowczym, które skutecznie czyni z każdego chińskiego podmiotu kolekcjonera wiadomości.

„Biurokracja UE przestrzega chińskich zasad i tańczy do chińskiej muzyki. Użycie w ogłoszeniu słowa „wartości” dewaluuje ten termin. Prześlizguje się po naruszeniach praw człowieka w Chinach przez Komunistyczną Partię Chin (KPCh), które konsekwentnie naruszają praworządność w handlu międzynarodowym. „

Wszystko to, łącznie z faktem, że Xi umieścił swój kraj w strefie nieufności na całym świecie, jest znane każdemu. WE negocjowałaby tę umowę tylko z zamkniętymi oczami. Jak już zauważyli Amrita Narlikar i Samir Saran, Chiny rozegrały rundę realpolitik, podczas gdy UE osłabiła własną rękę, na krótko skurczyła własne wartości i osłabiła pozycję swoich przyjaciół i sojuszników.

Co gorsza dla UE – i dopływów łańcucha dostaw, które przepływają przez nią do reszty świata – to brak „transakcji inwestycyjnych” w XXI wieku. Chiny to nie Stany Zjednoczone ani Indie. Każda umowa z tym narodem musi być postrzegana przez pryzmat bezpieczeństwa narodowego. Interesy korporacyjne z Niemiec i Francji, które wydają się być motorem porozumienia, muszą być zgodne z interesami narodowymi i nie mogą ich prowadzić. Raporty dotyczące szwedzkiej firmy produkującej sprzęt telekomunikacyjny zostały opublikowane podczas podpisywania umowy Ericsson naciska na kraj, aby zaakceptował Huawei w swoich granicach lub przeniósłby bazę w inne miejsce, gdzie jest przesyłana strumieniowo; To kolejny firmowy ogon próbujący machać narodowym psem – w tym przypadku wbrew radom Szwedzkie Siły Zbrojne i Szwedzka Służba Bezpieczeństwa.

„Chiny to nie Stany Zjednoczone czy Indie. Każda umowa z tym narodem musi być postrzegana przez pryzmat bezpieczeństwa narodowego. „

Umowa CAI opiera się na wyimaginowanym założeniu, że Chiny będą przestrzegać umowy, ponieważ ją podpisały lub UE tego chce, a nawet dlatego, że znajdują się pod presją Stanów Zjednoczonych. To, co UE ogłasza jako umowę, to szereg czynników higieny, które są uważane za oczywiste. To tak, jakby mówić, że umowy muszą być przestrzegane, nie wolno kraść technologii, trzeba szanować własność intelektualną. Obejmują one:

• Równe szanse dla inwestorów z UE
• Jasne zasady dla chińskich przedsiębiorstw państwowych
• Przejrzystość dotacji
• Zakaz wymuszonego transferu technologii
• Łatwiejsze pozwolenia i procedury dla firm europejskich
• Dostęp do chińskich organów normalizacyjnych dla firm europejskich

Jako przykład przyjrzyjmy się części dotyczącej chińskich przedsiębiorstw państwowych (SOE). CAI „stara się zdyscyplinować zachowanie przedsiębiorstw państwowych”, zmuszając je do działania komercyjnego i bez dyskryminacji. Jednak drobny druk w komunikacie prasowym jest jasny: to do Chin należy zezwolenie na dokonanie oceny, czy „postępowanie określonej firmy jest zgodne z ustalonymi zobowiązaniami CAI”. Jeśli problem nie zostanie rozwiązany, zostanie skierowany do mechanizmu rozstrzygania sporów w ramach CAI. Jeśli UE uważa, że ​​Chiny rządzą się prawem, w tym własnym, będzie w szoku. W końcu przedsiębiorstwa państwowe generują 30% PKB Chin – i zagrażają temu PKB czymś tak absurdalnym, jak „mechanizm rozstrzygania sporów”, który działa dobrze w państwach prawa i zbyt wiele oczekuje od KPCh.

Przekonanie, że naród, który nie wierzy w rządy prawa, nie funkcjonuje w ramach porządku opartego na zasadach, a którego osiągnięcia w zakresie własności intelektualnej i rozbijania biznesu są stałą gospodarczą, zmieni się z dnia na dzień. Interesów poza dużymi korporacjami nie da się łatwo przetrawić. Ponieważ europejskie małe i średnie przedsiębiorstwa, które nie mają dostępu do władzy i opierają się jedynie na zasadach ochrony umów, przekonają się, że sprawiedliwość może nie być łatwa – sądownictwo w Chinach nie jest niezależne.

„Przekonanie, że naród, który nie wierzy w rządy prawa, nie funkcjonuje w ramach porządku opartego na zasadach, a którego osiągnięcia w zakresie własności intelektualnej i rozbijania biznesu są stałą gospodarczą, zmieni się z dnia na dzień. Interesów poza dużymi korporacjami nie da się łatwo przetrawić. „

Na szczęście istnieją dwie mechanizmy kontrolne, które to porozumienie wymaga wyjaśnienia i dwoje aktorów, którzy mogą osiągnąć niezbędną równowagę – Rada UE i Parlament Europejski – zanim stanie się prawem. Obaj są bardziej odpowiedzialni przed swoimi wyborcami i mogą lepiej rozumieć politykę transakcji niż biurokraci. Jeśli jakiś rozsądek przeważy, przyspieszy transakcję. Fakt, że prezydencja amerykańska będzie do tego czasu operacyjna, oznaczałby, że pilny sposób podpisania tej umowy zostanie zbadany w szerszym kontekście geopolitycznym i geoekonomicznym wokół najsilniejszego partnera strategicznego UE. O ile rząd Bidena również nie ugnie się pod wolą KPCh, to jest bez umowy.

Bardziej zaskakujący jest fakt, że zarówno Francja, jak i Niemcy jasno określiły swoje zamiary strategiczne i dotyczące bezpieczeństwa. We wrześniu 2020 roku Niemcy zaprezentowały swoje Wytyczne dla regionu Indo-Pacyfiku region postrzegał to jako ważny szlak handlowy, który musiał być chroniony przez prawnie wiążący „kodeks postępowania” między Chinami a państwami ASEAN na Morzu Południowochińskim; To może być podstawą dla „przyszła strategia UE”. Oprócz obowiązku prawnego był to właściwy sygnał i krok we właściwym kierunku. Francja widzi Indo-Pacyfik w ramach swojej polityki zagranicznej tak jak Holandia. Wejście na strategicznie kluczowe obszary Indo-Pacyfiku i niespokojne wody Morza Południowochińskiego to poważna sprawa, która stoi w sprzeczności ze strategicznymi ambicjami Chin w regionie. Rozbieżność między strategicznymi zamiarami tych krajów a ich gospodarczym uściskiem dłoni jest niejasna.

W UE nie jest tak, że tylko garstka krajów może zmusić pozostałe państwa członkowskie do poddania się Chinom. Według RaportyOd Włoch i Polski po Belgię i Hiszpanię dyplomaci wyrażali obawy dotyczące egzekwowania umowy inwestycyjnej przez Niemcy i Francję. Wyrazili obawy, że umowa może zrazić rząd Bidena. Wykuwanie porozumienia biznesowego na takich wodach bez uwzględnienia kierunku strategicznego pokazuje dysonans, który może rozwiązać tylko bardziej odpowiedzialna polityka UE – poprzez Radę UE i Parlament Europejski.

To, jak KE zdołała zawrzeć tę umowę zaledwie kilka miesięcy po niekontrolowanym i nieustępliwym złośliwym zachowaniu Chin wobec państw członkowskich UE, to kolejna kwestia, która zastanawia umysł. Minister spraw zagranicznych Chin Wang Yi powiedział, że wizyta prezydenta czeskiego Senatu Milosa Vystrcila na Tajwanie doprowadziła go do „wrogiem 1,4 miliarda Chińczyków. „Tak zrobiły wtedy Niemcy i Francja propagował wartości UE. Zaledwie cztery miesiące po tym rażącym wykroczeniu UE podpisuje traktat, który powoduje pogorszenie przywództwa KPCh, a UE powinna być przygotowana na dalsze takie upokorzenia. Mówi Chinom, że UE będzie mówić i działać w jedną i drugą stronę. Będzie mówił ostre słowa, ale z pokręconą postawą. W rezultacie księga polityki zagranicznej Xi w ogóle, a stosunki UE-Chiny w szczególności, nie ulegnie zmianie – zagrożenia będą nadal dominować, być może nawet się nasilać, w miarę jak dyskurs gospodarczy napędza łańcuchy dostaw.

Ci, którzy uważają, że świat musi się zaangażować, aby mieć wpływ, żyją przeszłością. Chiny nie zmieniły się zgodnie z oczekiwaniami po przystąpieniu do WTO. Świat karmił Chiny, mimo że był przez nie opluwany (wymuszony transfer technologii, zinstytucjonalizowana kradzież własności intelektualnej, bariery rynkowe). Rosnące i silniejsze do tego stopnia, że ​​zbyt duże, by je zignorować, przesuwają teraz swoją wagę na całym świecie, od swojego sąsiedztwa do Afryki, eksportując z jednej strony swoją dyplomację pułapki zadłużenia, az drugiej agresywne nieszczęścia wojskowe. Chiny, jako gospodarka o wartości 1,5 biliona dolarów, nie zmieniły się, gdy dostały paszport do handlu ze światem (przystąpiły do ​​WTO w grudniu 2001 r.). Oczekiwanie, że zmieni się ona po jej spektakularnym sukcesie jako gospodarki wartej 14,3 biliona dolarów o znacznie większej sile i wpływach, jest intelektualnie nieuczciwe.

Teraz bal toczy się w trzech sądach – w Parlamencie Europejskim, Radzie UE i Administracji Bidena. To, w jaki sposób te trzy bieguny bronią liberalnych wartości, które napisali w połowie XX wieku, zadecyduje o losach gospodarczych UE w XXI wieku.