Draghi stawia dom w największym w Europie programie stymulującym gospodarkę

Odkryj w nowym sezonie podcastu Stephanomics, co porusza światową gospodarkę. Zapisz się przez Apple Podcast, Spotify lub Odlewanie kieszonkowe.

Mario Draghi wykorzystuje swoją pozycję premiera Włoch do realizacji tego, czego jako szef rządu nigdy nie byłby w stanie wyczarować Europejski Bank Centralny: ogromne zachęty podatkowe.

W ciągu pierwszych kilku miesięcy urzędowania jest na dobrej drodze do zebrania ponad 70 miliardów euro na wsparcie gospodarki. W połączeniu z działaniami stymulacyjnymi przyjętymi przez poprzedni rząd dodaje się to aż do ponad 170 miliardów euro na ochronę rodzin i firm w kraju przed pandemią. Rząd twierdzi, że tegoroczny deficyt budżetowy wzrośnie do 11,8% deklarowanej przez rząd produkcji, co czyni go największym wysiłkiem stymulującym w Europie.

Draghi uważa, że ​​jeśli władze finansowe i monetarne będą współpracować, aby jak najszybciej wrócić do zdrowia, gospodarki Europy na dłuższą metę będą silniejsze. Chociaż oznacza to wpadnięcie w ogromne zadłużenie w krótkim okresie, alternatywą może być cykl o połowę i anemiczną ekspansję, która pozostawiłby Włochy i Unię Europejską jeszcze dalej w tyle za Stanami Zjednoczonymi i Chinami.

„Sam Draghi powiedział, że to zakład” – powiedziała Veronica De Romanis, profesor ekonomii europejskiej na Uniwersytecie Luiss w Rzymie. „Ale to jedyna szansa, jaką mamy. Alternatywą jest oszczędność”.

Ta kompleksowa strategia jest jak dotąd najodważniejszym przejawem fundamentalnej zmiany filozofii finansowej w Europie od czasu skromnej odpowiedzi na kryzys zadłużenia państwowego dziesięć lat temu. Determinacja Draghiego, by uczynić wzrost gwiazdą przewodnią swojej polityki, ugruntowała pozycję Włoch obok Francji, usuwając potencjalne ograniczenia wydatków i wykorzystując gotowość rynku do zaplanowania ożywienia gospodarczego.

Czytaj więcej: Francja prowadzi kampanię na rzecz ulg podatkowych w Europie

Dodatkowe wydatki spowodują, że włoski dług osiągnie blisko 160% produkcji w tym roku, nawet więcej niż 159,5% osiągnięte po niszczycielskich skutkach I wojny światowej. Międzynarodowy Fundusz Walutowy przewiduje, że gospodarka Włoch wzrośnie w tym roku o 4,2%, szybciej niż średnia dla strefy euro. Ale plany deficytu Draghiego są bardziej agresywne niż plany jego europejskich odpowiedników.

„Sądząc po wczorajszych oczach, byłoby to bardzo niepokojące. Dzisiejsze oczy są zupełnie inne, ponieważ pandemia legitymizowała powstanie dużego długu ”- powiedział Draghi podczas konferencji prasowej w Rzymie w piątek. „Dług jest dobry, kiedy można przywrócić firmę na rynek i wesprzeć się”.

Rentowność 10-letnich obligacji Włoch wyniosła w piątek 0,747% po zamknięciu na rekordowo niskim poziomie 0,456% w lutym, podczas gdy inwestorzy płacą francuskiemu rządowi za zabranie ich pieniędzy na kolejną dekadę.

Ponieważ europejskie przepisy podatkowe zostały zawieszone do 2022 r., Drzwi są szeroko otwarte dla krajów, które chcą dać duży impuls, a Włochy otrzymają większą pomoc, gdy w dalszej części roku zebrane zostanie około 200 miliardów euro z europejskich funduszy naprawczych.

Podczas Spory w polskiej koalicji rządzącej groziły opóźnieniem ratyfikacji planu, wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej Valdis Dombrovskis powiedział w piątek, że UE jest w „końcowej fazie” przygotowań do uwolnienia środków, mimo że jeszcze kilka krajów pozostało do zrobienia. . „Dla zdecydowanej większości państw członkowskich plany są na zaawansowanym etapie” – powiedział na konferencji prasowej w Brukseli po rozmowach z ministrami finansów UE.

Draghi zasłynął jako szef Europejskiego Banku Centralnego słynną obietnicą zrobienia wszystkiego, co w jego mocy, aby uratować euro i zasygnalizował rynkom, że jest gotów przesunąć politykę pieniężną do granic jej możliwości.

Przykład USA

Przekonany, że regionowi grozi deflacja, Draghi skierował EBC na ścieżkę gospodarczą, która obejmowała kilka niekonwencjonalnych narzędzi, od ujemnych stóp procentowych po środki luzowania ilościowego, które wcześniej uważano za nieokreślone w kontekście deflacji Strefa eurozwłaszcza pośród niemieckich różnic zdań.