Jak to jest… mieszkać w vanie?

Nasza podróż miała rozpocząć się w kwietniu 2020 roku, ale w marcu, po opuszczeniu mieszkania trzy dni wcześniej i przygotowaniu się do rezerwacji biletów na prom, ogłoszono, że w Wielkiej Brytanii panuje całkowita blokada. Covid.

Rupert już zrezygnował z pracy i był na trzymiesięcznym wypowiedzeniu. Wyszliśmy już z naszego mieszkania (z całym naszym dobytkiem). Wraz z ogłoszeniem nowej blokady przenieśliśmy się do domu rodziców Ruperta, nie mając pojęcia, że ​​będziemy tam dłużej niż kilka tygodni.

Jednakże, podczas pierwszych kilku miesięcy blokady furgonetka nie była naszym głównym zmartwieniem; każdego dnia, gdy oglądaliśmy wiadomości i widzieliśmy wzrost liczby przypadków i zgonów, byliśmy tak wdzięczni, że nasi bliscy byli bezpieczni i zdrowi.

Ostatecznie w czerwcu 2020 roku ograniczenia zostały zniesione i wyglądało na to, że wszystko wraca do normy (pamiętacie?!). W ciągu kilku dni zarezerwowaliśmy nasz prom i pojechaliśmy do Plymouth, docierając do Roscoff we Francji 16 godzin później na naszą Wielką Przygodę.

Minął rok, odkąd zaczęliśmy szukać naszego vana. Pamiętam, jak przechodziłem obok drzwi promu, patrzyłem na Ruperta i widziałem jego ogromny, podekscytowany uśmiech. Byłem z nas bardzo dumny.

Przyzwyczajenie się do życia w furgonetce było dla nas łatwe, ale często zastanawiam się, czy tak było, ponieważ poczuliśmy ulgę i wdzięczność, że w końcu udało nam się spełnić to marzenie.

Jako para uwielbialiśmy mieszkać razem na małej przestrzeni. Uwielbiam moje własne towarzystwo, a Rupert chodził na długie spacery, więc mieliśmy czas dla siebie, co moim zdaniem było niezbędne, aby się nie przewrócić.

Nasz van nie jest najprostszy, ale jest blisko. Mamy osobną toaletę (zasadniczo dwa wykonane na zamówienie wiadra pod deską sedesową, która ma duże miejsce wypełnione trocinami na kupę i papier toaletowy oraz jedno tylko do sikania), bez prysznica i bez ciepłej wody.

Przed Covid planowaliśmy korzystać z publicznych pryszniców, ale postanowiliśmy tego nie robić podczas podróży. Prawie zawsze myliśmy się w furgonetce lub czasami płaciliśmy za obóz i braliśmy tam gorący prysznic.

Odkryłem nowe hobby w dzikim pływaniu (nie załapałeś zimna dzikiego pływania, dopóki nie byłeś jedyną szaloną osobą na Bałtyku w środku deszczowego październikowego dnia!).

Szybko znaleźliśmy dobrą rutynę poruszania się do przodu każdego dnia lub dwóch, tworząc tygodniowy plan zbliżony do tego, dokąd chcieliśmy się udać.

Z Francji pojechaliśmy do Luksemburga, a potem do Niemiec, gdzie uderzyła nas europejska bariera cieplna o temperaturze 36 ° C. Bez klimatyzacji i pryszniców w vanie postanowiliśmy przeskoczyć przez Niemcy i pojechać do Polski, aby uciec przed upałem.

Stamtąd, udaliśmy się na Słowację, gdzie spędziliśmy kilka dni na długich spacerach i piciu wódki na szczytach gór, obserwując szybujące orły przednie.

Następna była Austria, gdzie mieliśmy pierwsze (i na szczęście jedyne) spotkanie z policją, która pukała do naszych okien podczas snu. Nocowaliśmy na parkingu przemysłowym na obrzeżach Wiednia, kiedy zażądali, abyśmy się przeprowadzili.

Jechaliśmy prawie dwie godziny do innego parku – irytujące, ale na plus, obudził nas niesamowity widok na okolicę spadający z ogromnej winnicy.

Z Austrii pojechaliśmy do Włoch, gdzie włóczyliśmy się po krętych, pustych ulicach Wenecji, jedliśmy najsmaczniejszą focaccię we Florencji i podziwialiśmy Dawida Michała Anioła, bez hord tłumów, do których byliśmy przyzwyczajeni.

W październiku 2020 r., kiedy bawiliśmy się we Włoszech, poczuliśmy, że Covid ponownie zbliża się do Europy kontynentalnej z doniesieniami o zamknięciach granic i godzinach policyjnych napływających obficie i szybko z Niemiec, Francji i Hiszpanii.

Zdecydowaliśmy, że zamiast zostać we Włoszech, zrobimy mega maraton samochodem do Hiszpanii, a potem do regionu Walencji, gdzie była nasza rodzina, aby bezpiecznie z nimi być na czas świąt.

Nie zdawaliśmy sobie sprawy, że przez dwa miesiące będziemy ograniczeni do regionu Walencji, co oznacza, że ​​nasz pierwotny plan wyjazdu do Chorwacji został całkowicie zniszczony.

Restrykcje Brexitu oznaczają, że brytyjscy posiadacze paszportów mogą spędzić tylko 90 ze 180 dni w strefie Schengen, która obejmuje główne kraje Europy. Nie mieliśmy innego wyjścia, jak wrócić do Wielkiej Brytanii w marcu, ponieważ nasz 90-dniowy zegar zaczął działać 1 stycznia 2021 r.

Ta podróż promem do domu była mieszanką smutku i podekscytowania na widok naszej rodziny po prawie roku.

Po powrocie spędziliśmy kilka miesięcy w podróży, jadąc do Devon i Kornwalii i spędzając mniej więcej miesiąc w Walii. Ale ten kraj nie jest tak naprawdę przystosowany do kamperów, takich jak Europa kontynentalna – a pobyt w Wielkiej Brytanii był bardzo zbliżony do rzeczywistości, gdy przyjaciele i rodzina zajęli się swoimi sprawami, a my wciąż mieszkamy w furgonetce.

Czasami wydaje się, że dwa światy nie spotykają się pośrodku.