Nekrolog Waltera Gratzera | Nauki ścisłe

Pandemia Covid-19 ujawniła fakt, że fakty naukowe mogą zostać zniekształcone przez komercyjne imperatywy, nieświadome uprzedzenia lub złudzenia, gdy przechodzą do zbiorowej świadomości. Walter Gratzer był pionierem w podgatunku pisarstwa naukowego, który wywołuje te uprzedzenia, ale jako badacz biologii molekularnej celebrował samokorygujące trendy w nauce, a także delikatnie drwił z ich wad.

Gratzer, który zmarł w wieku 89 lat, był skromnym człowiekiem, który nigdy nie stał się powszechnie znany, ale wpłynął na sposób, w jaki nauka była komunikowana poza granicami wysokospecjalistycznych czasopism, a jego pisma zachęcały czytelników w społeczności naukowej do podnoszenia głowy. banku i zastanowić się nad tym, co robili.

Po raz pierwszy zapuścił się w dziennikarstwo, gdy energiczny John Maddox, były korespondent naukowy Manchester Guardian, szturmem zaatakował stuletnie czasopismo Nature jako jego redaktor w 1966 roku.

W przeciwieństwie do wielu naukowców Gratzer umiał posługiwać się słowami, pisząc z elegancją i dowcipem o klejnotach, które chętnie pochłaniały informacje i anegdoty spoza jego dziedziny. Maddox uczynił go de facto korespondentem informacyjnym, zapraszając go do klarownego komentarza na temat ostatnich badań w swojej odnowionej sekcji Wiadomości i poglądy.

Maddox, fizyk, ufał mu również w kwestii porad dotyczących tego, co publikować z szybko rozwijającej się dziedziny biologii molekularnej. Gratzer opisał wpływ Maddoxa na Naturę jako „bardziej odświeżający i dalekosiężny niż wszystko, co mu się przydarzyło od czasu jego założyciela”.

Mimo to Gratzer nigdy nie dołączył do redakcji gazety. Niedawno założył własne laboratorium w King’s College London, gdzie Maurice Wilkins rozpoczął badania rentgenowskie DNA, a Rosalind Franklin uzyskała kluczowe zdjęcia rentgenowskie, które umożliwiły Jamesowi Watsonowi i Francisowi Crickowi odkrycie podwójnej helisy.

Odkrycie z 1953 r. doprowadziło do eksplozji badań nad samym DNA, nad różnymi formami RNA, które pomogły przetłumaczyć kod DNA na białka i obfitą różnorodność białek. Gratzer złapał falę zbiorowego wysiłku, aby zrozumieć tę różnorodność i zrozumieć, jak, słowami Cricka, „DNA sprawia, że ​​RNA tworzy białka”.

Używając spektroskopii i innych technik analitycznych, takich jak elektroforeza żelowa, zbadał rozmiary, kształty i interakcje tych ważnych molekuł. Od połowy lat 70. skupił się na zrozumieniu, w jaki sposób interakcje białek w błonach krwinek czerwonych w kształcie dysku pozwalają im przeciskać się przez maleńkie naczynia włosowate i odzyskiwać swój kształt. Bez tej właściwości krew nie mogłaby dostarczać tlenu do naszych tkanek. Badania te przyczyniły się do lepszego zrozumienia molekularnych podstaw zaburzeń krwi, takich jak talasemia i niedokrwistość sierpowatokrwinkowa.

Przez całe swoje zawodowe życie Gratzer kontynuował cotygodniowe podróże ze swojego laboratorium na Drury Lane do biur Nature przy Little Essex Street, pół mili dalej, ciągnąc walizkę pełną rękopisów. Koneser pisarstwa naukowego, redagował The Longman Literary Companion to Science w 1989 roku. erudycji i celnego komentarza” — twierdzi były redaktor książki Nature, Tim Lincoln.

W 2000 roku, będąc z bliska świadkiem kontrowersji naukowych pod koniec XX wieku, takich jak rezonans morficzny, zimna fuzja i „pamięć wody”, opublikował The Undergrowth of Science: Delusion, Self-Deception and Human Frailty.

W przeciwieństwie do najostrzejszych krytyków, wczuwał się w swoje ofiary. „Zalążek patologicznego epizodu — pisał — to zwykle niewinna pomyłka… euforia wspaniałego sukcesu. ”

Gratzer urodził się w ówczesnym niemieckim Breslau (obecnie Wrocław w Polsce), jedyne ocalałe dziecko Hansa Grätzera, kierownika kilku firm inżynieryjnych, i jego węgierskiej żony Margit (z domu Perlstein). Rodzina, która była żydowska, mieszkała w małym miasteczku Mikołów koło Katowic. Wraz z postępem nazizmu Walter i jego rodzice uciekli najpierw do Czechosłowacji, a następnie, w 1939 r., do Wielkiej Brytanii. Większość reszty jego licznej rodziny zginęła podczas Holokaustu.

Rodzina najpierw mieszkała w Belsize Park w północnym Londynie, ale w 1940 roku najpierw Hans, a potem Walter i jego matka zostali internowani jako wrodzy kosmici na Wyspie Man. stypendium do Cheltenham High School.

Kolejne stypendium zaprowadziło go na Uniwersytet Oksfordzki, aby studiować chemię w 1951 roku, a po zdobyciu dyplomu uczył praktykantów jako jego służba krajowa w RAF.

W Narodowym Instytucie Badań Medycznych w Mill Hill w północnym Londynie pracował z Gilbertem Beavenem nad analizą spektroskopową białka hemoglobiny, która przenosi tlen w czerwonych krwinkach i uzyskał doktorat. Pracował na wydziale biologii na Uniwersytecie Harvarda w Stanach Zjednoczonych, kiedy Watson, członek tego samego wydziału, zdobył w 1962 roku Nagrodę Nobla za podwójną helisę (wspólnie z Crickiem i Wilkinsem). Gratzer i Watson zostali później przyjaciółmi: Gratzer napisał wstęp do zbioru esejów Watsona z 2000 roku, A Passion for DNA.

Wrócił do Wielkiej Brytanii w 1963 i dołączył do King’s jako profesor biofizyki, a później badacz w Wydziale Biofizyki Komórkowej Rady Badań Medycznych, gdzie pozostał przez całe życie zawodowe. Według Rosalind Cotter, redaktora korespondencji w „Nature” i jej byłego doktoranta, „uratował wielu walczących ze stopniem doktora, zapewniając im granty, pomagając im w pisaniu atrakcyjnych wniosków”.

Kochał książki, wino i operę, a jego kolega króla, Simon Hughes, wspomina: „Jako gawędziarz, czy to w druku, czy osobiście, był niezrównany”.

Gratzer poznała Hannah Gould, gdy oboje byli badaczami podoktoranckimi na Harvardzie, i pobrali się w 1963 roku. Przeżyła go i kontynuowała badania nad molekularnymi podstawami alergii i astmy w King’s.