W Los Angeles drzewo z historiami do opowiedzenia

W rzeczywistości to po tym, jak Johnson wygrał skok wzwyż, Hitler opuścił stadion w Berlinie, zanim Johnson otrzymał swój medal, chociaż wcześniej tego dnia pozdrawiał zwycięzców z Niemiec i Finlandii. Historycy dyskutowali o motywacjach Hitlera do wcześniejszego opuszczenia stadionu – w tym czasie niektórzy bliscy mu twierdzili, że miał wcześniejszą nominację – urzędnicy Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego powiedzieli Hitlerowi, że powinien pozdrowić wszystkich zwycięzców lub żadnego. Do końca gier nie wybrał żadnego.

W kraju unikano również czarnych sportowców, ponieważ prezydent Franklin Roosevelt witał w Białym Domu tylko białych sportowców. Po igrzyskach Johnson pracował jako listonosz, a później jako marynarz handlowy. Zmarł w wieku 32 lat w 1946 roku po zachorowaniu na pokładzie statku.

Ale jego drzewo przetrwało, pielęgnowane przez jego krewnych, a później przez rodzinę z Meksyku, która kupiła dom w latach 90. Jest to jeden z nielicznych pozostałych „dąbów olimpijskich”, jak zaczęto je nazywać. W Berlinie rozdano 129 sadzonek dębu – po jednej za każdy złoty medal – a dziś, według badań Mayera i Andersona, zostało ich około dwudziestu w Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Argentynie, Finlandii, Wielkiej Brytanii, Nowej Zelandii i Szwajcarii . Niektóre zostały zniszczone po rozpoczęciu II wojny światowej i pełne horrory nazizmu stały się jasne, niektóre zostały wrzucone do morza, gdy sportowcy wrócili do domu, a inni zostali zasadzeni, a następnie zginęli.

dla pana Mayer, drzewo pana Johnson dostarczył artystycznej inspiracji.

Kilka lat temu przyjechał do Los Angeles na rezydencję w Centrum MAK, kalifornijska placówka wiedeńskiego muzeum, z ideą tworzenia sztuki z drzewa. Wynik był instalacja multimedialna który był pokazywany w Wiedniu, Berlinie i Poznaniu. Zawierał sklonowane sadzonki żołędzi zebranych z drzewa i opowiadanie historii związane z historią drzewa, w tym wywiady z meksykańską rodziną.