„Powód nabyty liczydła”: krótka historia polskich komputerów | Artykuł

Jego K-202, nad którym pracował ze swoim zespołem od 1970 do 1973 roku, był wyjątkowy w skali światowej ze względu na swoje małe wymiary – dzięki scalonym 16-bitowym układom mieścił się w walizce – i dużą moc obliczeniową, jaką mógł udźwignąć do miliona operacji na sekundę. Minikomputer był odporny na wstrząsy i wilgoć, a co najciekawsze, był szybszy niż komputery IBM wyprodukowane dziesięć lat później.

Początkowo komunistyczna służba bezpieczeństwa państwa postrzegała polskiego inżyniera jako idealnego szpiega zachodniej technologii, jednak z czasem zorientowała się, że przekazywane przez niego informacje są bezużyteczne i zaczęła nienawidzić indywidualizmu Karpińskiego. Produkcja K-202 była możliwa dzięki wsparciu finansowemu brytyjskich firm, a połowa z 30 wyprodukowanych egzemplarzy została wyeksportowana do Wielkiej Brytanii. Konflikt pomiędzy genialnym inżynierem – z którym najwyraźniej trudno było współpracować ze względu na swoją wybuchowość – a władzami i – jak twierdzą niektórzy – zazdrosną społecznością IT, narastał. Sam Karpiński powiedział wprost:

Nie chcieli dopuścić do realizacji mojego projektu, bo Polsce pozwolono być krajem, w którym uprawia się ziemniaki i buraki, a nie krajem, w którym rozwijają się minikomputery.

Po wyrzuceniu z pracy i odmowie wydania paszportu zajął się hodowlą drobiu i świń na Warmii. W latach 80. ostatecznie wyjechał do Szwajcarii, gdzie pracował dla Stefana Kudelskiego, producenta magnetofonów Nagra, a później zaprojektował m.in. robota sterowanego głosem i ręczny skaner do ładowania tekstów. W latach 90-tych był doradcą polskiego rządu w sprawach IT. Kiedy chciał wdrożyć swoje wynalazki, popadł w kłopoty finansowe i zaczął projektować strony internetowe. Zmarł 21 lutego 2010r.

Z fabryki do piwnicy