Pierwszy krok w kosmos

Eleni Charitonos tak bardzo pokochała swój ciężki skafander kosmiczny podczas misji symulacyjnej astronautów, że postanowiła z nim przespać.

Aspirująca cypryjska astronauta, która widziała swoje marzenia podczas niedawnej misji symulacyjnej astronautów w Stacji Badawczej LunAres w Polsce, została zaakceptowana do udziału w kolejnej misji na Hawajach.

W czasie, gdy większość młodzi dorośli na Cyprze nie wychodź z domu rodziców, zanim 21-latkowie nie nauczą się przetrwać „w kosmosie”, mając mało wody i suchej karmy.

Teraz czuje się jeszcze pewniej podczas swojej drugiej misji analogowej w Hawaii Space Exploration Analog and Simulation (HI-SEAS).

„Dosłownie żyłem moim marzeniem – wiem, że brzmi to banalnie, ale to prawda” – powiedział Charitonos Sunday Mail w wywiadzie o swoim doświadczeniu w Polsce.

Wraz z czterema polskimi członkami załogi, Adamem Małagowskim, Jakubem Bręczewskim, Witoldem Krafczykiem, Dobrochiną Fryc i Irlandką Jessicą Dino, Charitonos ukończył swoją pierwszą misję pod nazwą Hyperion 8 czerwca, aż do powrotu na Cypr 29 czerwca. sugerowana przez Charitonos jest po Tytanie, ojcu Selene, Heliosa i Eosa w mitologii greckiej, wyjaśnił Charitonos.

„Ogólnie rzecz biorąc, warunki życia były trudne”, przyznał odpowiednik cypryjskiego astronauty, ale z powodu zamiłowania do kosmosu Charitonos powiedziała, że ​​nawet „lubi być zmęczona”.

Typowy dzień w kosmosie (symulacja) zaczynał się od badania lekarskiego około 7:30, aby „monitorować ciśnienie krwi, wagę, tętno itp.”. Potem było śniadanie – ale nie twoje zwykłe płatki – tylko odwodnione jedzenie, które załoga przygotowała dodając wrzątek.

„Pierwszy raz, kiedy spróbowałem, był szokujący. Nie byłem gotowy, aby włożyć do ust tego rodzaju konsystencję” – powiedział student drugiego roku matematyki na Uniwersytecie w Glasgow. Ale ludzie mogą przyzwyczaić się do wszystkiego i pomimo wyzwań Charitonos powiedziała, że ​​„nie może się doczekać posiłków”.

Po śniadaniu nastąpiła weryfikacja siedliska, która obejmowała monitorowanie dostępnych stanów wody. Habitat składał się z trzech zbiorników na wodę: czystej wody pitnej, szarej wody do kąpieli, która następnie znalazła się w trzecim zbiorniku, z którego korzystało sześć członków załogi do spłukiwania.

„Byliśmy pierwszymi osobami w centrum, którym udało się przeżyć bez dodatkowego zaopatrzenia w wodę” – powiedział z dumą Charitonos. „To było bardzo trudne.”

Dzięki odpowiedniemu monitorowaniu warunków ich siedliska, każdy członek załogi udał się do swojej pracy. Oprócz zbierania danych do własnych badań nad pandemią w kosmosie, Charitonos uczestniczył również w dwóch innych projektach. . „Byłem specjalistą ds. danych, co oznacza, że ​​wszystkie raporty, które zrobiłem, przeszły przeze mnie, aby je sprawdzić, a także byłem pracownikiem laboratorium biologicznego”.

Mówiąc prościej, 21-latek przetwarzał męski i żeński mocz przy użyciu specjalnych roztworów w celu dodania składników odżywczych w udanej próbie uprawy roślin bez czystej wody. Zużyła też trochę wody z szarego zbiornika.

Zwykle przerywano to w porze lunchu, zanim wszyscy wrócili do pracy. „Nie masz czasu usiąść, ciągle pracujesz” – skomentowała swój napięty harmonogram.

Po kolacji, około godziny 20:00, która powinna być czasem wolnym, Charitonos powiedział, że wykorzysta ten czas na przygotowanie się do następnego dnia.

A wszystko to, podczas gdy ona też próbowała nauczyć się polskiego.

Podczas 14 dni spędzonych w habitacie Charitonos miał również możliwość noszenia odpowiedniego munduru astronauty w module dekompresyjnym. Powiedziała, że ​​to „najcięższa rzecz, jakiej kiedykolwiek używałem, ale także najdoskonalsza rzecz, jakiej kiedykolwiek używałem”.

Mogło być jej trudno poruszać rękami, ale kiedy w końcu musiała ją zdjąć, odmówiła i zamiast tego nalegała, że ​​„mogę z tym spać”.

„Misja była dla mnie potwierdzeniem, że jestem na dobrej drodze” – powiedziała.

Dzień przed misją Charitonos udzielił jednego z najbardziej stresujących wywiadów online w swoim życiu HI-SEAS, długo działającej analogowej stacji badawczej zajmującej się badaniem Marsa i Księżyca. Misje HI-SEAS odbywają się około 2,5 kilometra nad poziomem morza po stronie Mauna Loa w rejonie siodła na Big Island of Hawaii.

„Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że otrzymam tę misję” – powiedziała aspirująca astronautka, która 6 sierpnia ma polecieć do Stanów Zjednoczonych na swoją drugą misję analogową 1 września. Ma wrócić na Cypr 3 października

21-latka może stawiać pierwsze kroki w kierunku swojego marzenia o byciu prawdziwą astronautką, ale aby tak się stało, Cypr musi również wykazać inicjatywę.

Cypr jest współpracującym państwem członkowskim Europejskiej Agencji Kosmicznej, ale status ten wygasa w 2022 roku, kiedy to musi zostać odnowiony.

„O ile wiem, były pewne dyskusje i prawdopodobnie zostaniemy członkami” – powiedział Charitonos.

Sunday Mail skontaktował się z szefem Departamentu Komunikacji Elektronicznej w Ministerstwie Badań, Innowacji i Polityki Cyfrowej, Giorgosem Komodromou, który powiedział, że „przeszliśmy długą drogę”, ale odnowa będzie zależeć od obu stron.

Wyjaśnił, że ESA przygotowuje szczegółowy raport na temat postępów Cypru w branży w ciągu ostatnich pięciu lat, który będzie decydującym czynnikiem.

„Wszyscy chcemy zostać członkami ESA, ale musimy upewnić się, że umowa będzie obowiązywać również na rynku cypryjskim” – powiedział Komodromou. Raport ESA będzie gotowy jesienią.

Cypr jest obecnie współpracującym państwem członkowskim agencji i płaci agencji około 2 mln euro, poinformowały w Sunday Mail źródła wiceministra. Jednak 80 procent tych pieniędzy przeznacza się na odpowiednie projekty na Cyprze. Członkostwo wzrośnie do około 5 milionów euro, jeśli Cypr przejdzie na ulepszoną umowę, podczas gdy lokalne projekty będą konkurencyjne w stosunku do innych krajów, wyjaśnił źródło.

Wszystko to wpływa na marzenia Charitonosa. Astronauci ESA mogą być wybrani tylko z krajów, które są członkami ESA lub stowarzyszonymi państwami członkowskimi.

Ale nic nie powstrzyma Charitonosa – może z wyjątkiem zębów mądrości. Spóźnili się, a 21-latka powiedziała, że ​​przed kolejną podróżą potrzebuje operacji.

„To nie jest opcja dla mnie odczuwania bólu podczas misji”.